این کتاب نگاهی طولانی و سخت به پدیده پیام‌های متنی و تأثیرات آن بر سواد، زبان و جامعه دارد. جوانانی که به نظر می رسد بیشتر وقت خود را صرف پیامک می کنند، گاهی اوقات به نظر می رسد نمی توانند یا تمایلی به نوشتن چیزهای دیگر ندارند. خشم رسانه ای به وجود آمده است. یکی از مفسران روزنامه بریتانیایی گاردین می نویسد: «این کوتاه نویسی تلخ، طاس، غم انگیز است. “این نارساخوانی، املای ضعیف و تنبلی ذهنی را می پوشاند.” پاسخ های امتحانی با استفاده از متن و گزارش هایی که ممتحنین آنها را قابل قبول می دانند منجر به سرفصل در روزنامه ها و رهبران در کیفیت شده است. آیا جوانان به اندازه ای که مردم فکر می کنند پیام می دهند؟ آیا بزرگسالان؟ آیا ارسال پیامک به معنای پایان سواد است؟ آیا وحشت در رسانه ها وجود دارد؟ دیوید کریستال به شواهد نگاه می کند. او بررسی می کند که ارسال پیامک چگونه آغاز شد و چه کسی، چرا و برای چه از آن استفاده می کند. او نشان می دهد که چگونه می توان ترکیب آن از پیکتوگرام ها، لوگوگرام ها، اختصارات، نمادها و بازی کلمات را تفسیر کرد و چگونه در زبان های مختلف کار می کند. او روش های استفاده از دستگاه های مشابه را در دوره های مختلف بررسی می کند و متوجه می شود که سیستم ارسال پیامک اصوات و معنا به قدمت زیادی بازمی‌گردد، در واقع به ریشه‌های نوشتن – و او نتیجه می‌گیرد که نه اینکه مانع سواد شود، پیامک ممکن است به آن کمک کند.