ادبیات تطبیقی به‌عنوان رشته‌ای آکادمیک که بر اساس تفکر روشنگری و جهان‌بینی جهان‌وطنی بنا شده است –

که بر سنت ادبی هیچ زبان یا ملتی تکیه ندارد – از بازنگری منظم اصول و شیوه‌های اساسی خود بهره برده است.

گزارش انجمن ادبیات تطبیقی آمریکا در سال 1993 در مورد وضعیت این رشته،

که تحت رهبری چارلز برنهایمر تهیه شد، بر تأثیر چندفرهنگ گرایی به عنوان مفهومی که مطالعات ادبی و فرهنگی را دگرگون می کند،

تمرکز داشت. آن گزارش و پاسخ‌های شدیدی که ایجاد کرد، که با هم به عنوان

ادبیات تطبیقی در عصر چندفرهنگی منتشر شد، بررسی جامعی از نقد تطبیقی در دهه 1990 ارائه کرد.

در دهه اول قرن بیست و یکم، جهانی شدن به عنوان یک پارادایم تعیین کننده

تقریباً در هر حوزه ای از فعالیت های انسانی ظاهر شده است.

این آخرین گزارش از ACLA نشان می‌دهد که استراتژی‌های انتقادی مقایسه‌ای امروزه می‌توانند

بینش‌های منحصربه‌فردی را در مورد فرهنگ‌های در حال تغییر و به طور فزاینده‌ای در حال برخورد در جهان ارائه دهند.

این گزارش که طیف وسیع‌تری از صداها را نسبت به نسخه قبلی خود در بر می‌گیرد،

بررسی می‌کند که چگونه شرایط (یا افسانه) جهانی‌سازی در همه حالت‌ها و حالات آن،

شهود ادبیات تطبیقی را تأیید یا تضعیف می‌کند.

چگونه ادبیات جهان چه به عنوان پروژه اتوپیایی و چه به عنوان تمرین کلاس درس،

با اصول و سبک های تفسیری ادبیات ملی تلاقی می کنند و چگونه شرایط مادی عمل مانند زبان،

رسانه، تاریخ، جنسیت و فرهنگ در شرایط کنونی ظاهر می شود. .

ادبیات تطبیقی در عصر جهانی شدن، در پاسخ به حملات مکرر علیه مطالعات ادبی معاصر،

تداوم حیات این رشته و تعامل فکری دقیق آن را با مسائلی که جامعه جهانی امروز با آن مواجه است، تثبیت می کند.

مشارکت کنندگان: امیلی آپتر، کریستوفر برایدر، مارشال براون، جاناتان کولر،

دیوید دامروش، کارولین اکهارت، کاریل امرسون، دیوید فریس، گیل فینی، رولند گرین،

لیندا هاچئون، جلال کادیر، فرانسوایز لیونت، فدوا مالتی‌دوگلاس،

ریچارد مالتی‌دوگلاس ساوسی، کیتی ترامپنر، استیون اونگار، ژانگ لونگشی.