این کتاب نحوه‌ی نوشتن، تولید، یا نقش آفرینی در یک نمایشنامه را بیان نمی‌کند، همچنین وانمود نمی‌کند که شرح یا تاریخچه کاملی از هنر نمایشی ارائه می‌دهد؛ بلکه بیشتر در نظر دارد دوره‌های مهم نمایشی را انتخاب کند که به نظر می‌رسد با نیازهای گروهی که درک نمایشی خود را توسعه می‌دهند مرتبط باشد.

می‌توان امیدوار بود که این کتاب به علاقه‌مندان به توسعه نمایش ملی کمک کند تا به نقش مهمی که درام در یک جامعه متمدن می‌تواند ایفا کند پی برده و از تلاش‌ها و دستاوردهای سرزمین‌های دیگری که سنت های نمایشی در آنها ایجاد شده است، الهام و دلگرمی بگیرند.