جانسون استدلال می‌کند که نظریه و تحقیقات به شدت در جهت سنت‌های علمی شناختی و تجربی تعصب دارند. او نشان می دهد که بیشتر مدل های SLA ماهیت خطی دارند و با استعاره مجرای انتقال دانش مشترک هستند: گوینده پیامی را رمزگذاری می کند، شنونده پیام ارسال شده را رمزگشایی می کند. چنین مدل هایی مرزبندی دقیقی بین فرآیندهای ذهنی و اجتماعی فراگیران ایجاد می کنند. نویسنده می‌گوید، با این حال، منشأ فراگیری زبان دوم منحصراً در ذهن زبان‌آموز نیست، بلکه در یک تعامل گفت‌وگوی انجام شده در انواع محیط‌های اجتماعی-فرهنگی و نهادی قرار دارد. او با تکیه بر نظریه اجتماعی-فرهنگی ویگوتسکی و نظریه ادبی باختین، چارچوبی جایگزین برای نظریه، تحقیق، آموزش و آزمون زبان دوم می سازد. این رویکرد توجه را به بررسی روابط پویا و دیالکتیکی بین سطح بین فردی (اجتماعی) و سطح درون فردی (فردی) معطوف می کند. مدل جانسون تمرکز SLA را از تأکید محدود بر شایستگی زبان به دیدگاه گسترده‌تری که تعامل بین شایستگی زبان و عملکرد را در بر می‌گیرد، تغییر می‌دهد.